رَج به رَج تا ترنج؛ وقتی نغمه تار فرش "ابریشمین خودرنگ" مهدی‌‌شهر به جان می‌نشیند

شاید چند سال قبل که چند جوان علاقه‌مند و البته خوش‌فکر مهدی‌شهری موضوع احیای «فرش خودرنگ» ایل سنگسری به‌عنوان میراثی کهن و باارزش و یادگاری از یکی از بزرگ‌ترین ایلات عشایری ایران سخن می‌گفتند، کمتر کسی گمان می‌کرد که کارها با این سرعت به‌پیش برود و امروز یک رویداد هنری در این زمینه برگزار شود.

شاید تا همین چند سال قبل کسی نمی‌دانست که مهدی‌شهر در قدیم مهد فرش با ارزش خودرنگ در ایران بوده و شاید تا همین ۱۰۰ یا ۵۰ سال قبل خانه‌های مردم عشایری این شهرستان پر از نغمه‌ "دستین" یا " دستوک" بر "تاروپود" دارهای "بلندبالای" قالی خودرنگ سنگسری بود.
فرش‌هایی که بافندگانش آنچنان از عمق و جان می‌بافتند، که به دلیل استحکام و بافت محکمی که داشت به "فرش‌های آهنین" شهره بود.
فرش‌هایی که به‌واسطه سبک زندگی عشایر ایل سنگسری و رنگ رنگین نخ‌های پشمین ریسیده شده که در بافت آن به کار می‌رفت؛ چون "فرش‌های ابریشمین" می‌درخشید. فرش‌هایی که رنگرزی شامل مراحل بافت آن نمی‌شد و به قول امروزی‌ها ارگانیکِ ارگانیک" بود.

علت این روند "نامبارک" هرچه باشد نباید از بی‌تفاوتی مسئولان در این مدت نسبت به این میراث ملموس هنری و تاریخی دیار ایل سنگسری به‌سادگی گذشت. البته شاید در این میان کم‌توجهی مردم و سازمان‌های مردم‌نهاد به این هنر اصیل نیز در خاموش شدن روشنای آتش عشق عشایر هنرمند ایل سنگسری به بافتن فرش‌هایی نه از جنس ابریشم اما به جلوه‌گری و ارزش آن بی‌تأثیر نبوده است.

قیمت ارز و کاهش ارزش صادرات فرش‌های ایرانی به خارج از کشور پرونده بافندگی فرش‌های سفارشی در کشور هم‌بسته شده و بافندگان هم به شغل‌های دیگر روی آوردند.

وی با اشاره به برگزاری نمایشگاه و رویداد هنری "فرش خودرنگ ایل سنگسری" در شهرستان مهدی‌شهر عنوان می‌کند که برگزاری این رویداد هنری و نمایشگاه ملی یکی از زمینه‌های بسیار مطلوب برای آغاز فرایند احیای بافت فرش خودرنگ ایل سنگسری است.

گزارش از محمدرضا خزر